Live the Life

പെയ്തിറങ്ങുന്നോരോ മഴയും നിന്നോർമകൾ മായച്ചിടുകിലെന്ന് ഞാൻ കൊതിപൂ. പാഞ്ഞൊഴുകുമൊരു മലവെള്ളാപ്പച്ചിലിനാകുമോ മായിച്ചിടവാൻ നിന്നോർമകൾ. നീയില്ലാതെ പെയ്തൊരോ മഴയിലും നീറിപ്പുകഞ്ഞിടുന്നു, ഇനിയും നിനക്കായി മാത്രം തുടിക്കുന്നെൻ ഹൃദയം. അന്നാപെയ്ത മഴയിൽ കുട ചൂടി മുമ്പേ നടന്ന നീ മനോഹരിയല്ലോ. ഇനിയും നീ എന്റേതു മാത്രമെന്നാരും പറഞ്ഞിടുന്നില്ല. അകലനായി നമുക്ക് ഒന്നികാത്തിരിക്കാം. നീയും നിന്നോർമകളും എന്നേക്കും എനിക് സ്വന്തം.

 ഉറക്കം നഷ്ടപ്പെട്ട്  രാത്രി അയാൾ ഉണർന്നു. വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷ താൻ ഒരു സ്വപ്നം കണ്ടിരിക്കുന്നു. ചുറ്റും തുറന്ന് കിടന്നിരുന്ന പുസ്തകങ്ങളും കടലാസു കഷണങ്ങളും, അങ്ങിങ്ങായി എറിഞ്ഞിട്ടിരുന്ന വസ്ത്രങ്ങളും എല്ലാമായി ആകെ അലങ്കോലമായിരുന്നു അയാളുടെ മുറി. അതേ പോലെ അലങ്കോലം ആയിരുന്നു അയാളുടെ മനസ്സിലെ ചിന്തകളും. വേണ്ട എന്ന് പലതവണ വെച്ചിട്ടും അയാൾക്ക് അവളെ മനസ്സിൽ നിന്നും പറിച്ചെറിയാൻ സാധിച്ചിരുന്നില്ല. പലതും അയാൾ പരീക്ഷിച്ചു നോക്കിയിട്ടുണ്ട് പക്ഷേ ഫലിച്ചില്ല. ഒടുവിൽ എങ്ങനെയൊക്കെയോ അവളെ മറികടന്നു എന്ന് ചിന്തിച്ചിരിക്കുമ്പോലാണ് സ്വപ്നത്തിലൂടെ ഒരിക്കൽ കൂടി അവൾ അയാളെ പരാജയപ്പെടുത്തുന്നത്.  ക്ലാസ്മുറിയുടെ ലാസ്റ്റ് ബെഞ്ചിൽ ഇരിക്കുകയായിരുന്നു അയാൾ. അന്നാദ്യമായി അവളും ലാസ്റ്റ് ബെഞ്ചിൽ ഇരുന്നു.  അവളുടെ കണ്ണുളകൾ അയാളെ എന്നും ആകർഷിച്ചിരുന്നു. കുസൃതി ഒളിപ്പിച്ചു വെച്ച് പുഞ്ചിരിക്കുന്ന പോലുള്ള അവളുടെ ആ നോട്ടം അത് എന്നും അയാളിൽ വികാരങ്ങളെ ഉണർത്തി. അവളോട് തന്റെ  മനസ്സിലുള്ളതെല്ലാം അയാൾ തുറന്നു പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കിലും അവൾക്ക് അയാളെ അങ്ങനെ സങ്കൽപ്പിക്കാൻ ആയിരുന്നില്ല ഇല്ല. ക്രിസ്മസ് ഫ്രണ്ട് ആയി അവളെ കിട്ടിയിരുന്നു അപ്പോൾ അയ

Isn’t it better to leave something’s unsaid?” He asked himself.    He looked around his room. It was a mess. He left his room rarely, and no one came in except for his girlfriend, Irene. The room was dull and filled with smoke. There was a desk near the window. On the desk, along with other things, there was an ashtray and a burning cigarette. Sheets of paper laid across the room. His clothes lay a heap on his bed. He sat on his chair and gazed through the closed window. He stared at the dustbin far across the street. The rattling of keys in the lock wakes him from his thoughts.  “Come on in,” he said. “I didn’t close it after you left.”   He looked upon her closely. She looked gorgeous. Her face had a glow which he hasn’t seen in a while. Her black hair and eyes made her look angelic. She was wearing a yellow dress that added to her beauty.   “Hey, I didn’t want to bother you. I am here to pick up my things” said Irene. “Are you serious?” “Yeah, Shouldn’t I? You made things pretty cle

Let this be the last We say goodbyes,  Let's never meet again. For my broken soul can't  Find it's way again.   Well, let me tell you this time, I've lost my soul. For now it belongs to you. I'll never find it again,  And now it speaks not to me,  but to you. In the hours of despair, Carve it out of me For it is your's to save. It'll never be mine again, So will you be never mine . But let me still live, least a  Few moments more. For it is all, but a dream A hopeful dream Where you're mine for long.

ഭാരമേറിയൊരു മനുസ്സുമായാണ് കഴിഞ്ഞ കുറെ നാളുകളായി അയാൾ എണീറ്റിരുന്നത്. അന്ന് പള്ളിയിൽ  വെച്ചു അവളെ ആദ്യമായി കണ്ടപ്പോൾ തോന്നാതിരുന്നത് പിന്നീടെപ്പോഴോ എന്തിനോ വേണ്ടി തോന്നി. ഉറക്കപ്പിച്ചിലിരുന്ന ഒരു ക്ലാസ്സ്മുറിയിൽ കൂട്ടുകാരനോട് പറഞ്ഞൊരു കളിവാക്കിൽ നിന്നാണോ, അതോ ഇതിനെല്ലാമപ്പുറം വിധിയുടെ നിയോഗമാണോ, അതോ തനിക്കു എവിടെയെങ്കിലും വീഴ്ച പറ്റിയതോ. എത്രയൊക്കെ വീഴരുതെന്ന് ഓർത്താലും അതിലേക്ക് ആകർഷിക്കുന്ന മായികമായ ഒരു സൗന്ദര്യം ഈ പ്രണയത്തിനുണ്ടായിരിക്കാം. ഒരിക്കൽ പോലും സംസാരിക്കാതെ എങ്ങനെ ഇത്രെയേറെ ആകർഷിക്കപ്പെട്ടു എന്നു അയാൾ തന്നോട് തന്നെ ചോദിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. പെട്ടന്നാണ് അയാളുടെ മുമ്പിൽ നിന്നിരുന്ന ക്ലർക്കിനെ അയാൾ ശ്രെദ്ധിച്ചത്. അയാൾ കുറേനേരമായി അവിടെത്തന്നെ നിൽപ്പാണ്. താനാണ് അയാളെ ഒരു ഫയൽ എടുക്കാൻ അയച്ചത്‌. അപ്പോൾ  കുറെ നേരമായി താൻ ചിന്തകളിൽ മറഞ്ഞിട്ടു. താൻ അപ്പോൾ ഒരുപാട് കാലം പിന്നിൽ നിന്നാണ് ചിന്തിക്കുന്നത്. ഈ വേദനകൾ തൻറെ കോളേജ് ജീവിതകാലത്തെയാണെന്നു അയാൾക്കു അറിയാമായിരുന്നു. അയാൾ ഒരു ദീര്ഘനിശ്വാസത്തോടെ ആ ഫയലുകൾ മേടിച്ചുവെച്ചു. ഒരു തരത്തിൽ പറഞ്ഞാൽ ഈ ജീവിതമൊരു കുരിശിന്റെ വഴി പോലെയാണെന്ന് അയാ

അരുതേയെന്നുള്ളം മന്ത്രിച്ചപ്പോളും, നിനക്കായി ഞാനെൻ ഹൃദയവാതിൽ തുറന്നിട്ടു. വരുമോയെന്നറിയാതെയും ഇന്നും നിനക്കായ് മാത്രം ചിലത് ഞാൻ കാത്തുവച്ചിരിപ്പൂ. കാറ്റും, മഴയും, മഞ്ഞും, അരുതെയെന്നേ പറഞ്ഞിടുന്നൊള്ളൂ, എങ്കിലും മറക്കാനോക്കുമോ എനിക്കെൻ മധുരനോവ്. നിദ്രയെ പുണരാൻ അവതില്ല സഖി, മിഴി പൂട്ടിടുമ്പോൾ നിന്നോർമകൾ മാത്രം. ഒരു മാത്ര കൂടി നിന്നെ കാണുവാൻ വേമ്പുന്നെനുള്ളം. നിൻ പുഞ്ചിരിയിൽ നീ ഇന്നോളമൊളിപിച്ച, അശ്രുതൻ കയ്പുമറിയുന്നു ഞാനിന്ന്. നഷ്ടമാകുമെന്ന് അറിഞ്ഞിട്ടും, ഒന്നിക്കേണ്ടി വന്നതിൽ സഖി, നിൻ ദുഃഖമെന്തെന്ന്‌ ഞാനിന്ന് അറിയുന്നു. തിരികെ ലഭിക്കില്ലെന്ന് അറിഞ്ഞിട്ടും, പ്രണയിച്ചയെൻ ഭോഷത്തമിന്ന് ഞാൻ അറിഞ്ഞിടുന്നു. നഷ്‌ടപ്രണയമെന്ന അനശ്വരകാവ്യത്തെ പുൽകുവാൻ അവസരം തന്നതിൽ  നിനക്കു നന്ദി. പ്രണയസാഫല്യം എന്ന കിട്ടാക്കനിയെക്കാൾ നഷ്‌ടപ്രണയമല്ലോ കാവ്യനീതി. വീണ്ടുമൊരുമിക്കാനായി ഒരിക്കൽ കൂടി പിരിഞ്ഞിടാം, ഇനിയും തമ്മിൽ കാണുംവരെക്കും നിനക്ക് വിട...